RIALFrI - Repertorio Informatizzato Antica Letteratura Franco-Italiana# ISSN 2282-6920

Repertorio Informatizzato Antica Letteratura Franco-Italiana

Repertorio Informatizzato Antica Letteratura Franco-Italiana

[*ADELITIER] v.

[*ADELITIER] v.

[FEW III, 32a delectare; TLIO addilettare; GDLI addilettare]

0.1 adelete, adelite.

0.2 Da delitier, a sua volta dal latino delectare, intensivo di delicĕre, composto di de– e lacĕre ‘allettare’, cfr. Vocabolario Treccani dilettare.

0.3 Si tratta dell’a. fr. deletier (cfr. T-L delitier) con il prefisso a-, frequente nel Franco-Italiano, cfr. Holtus 1979, p. 188, che segnala pure l’a. occ. adelechar. Adelite/adelita è attestato anche nell’Huon d’Auvergne.

0.4 1 Intr. pron. ‘Provare piacere di una cosa o a fare una cosa’.

0.5 Francesca Gambino 25.02.2021. Ultimo aggiornamento: Francesca Gambino 4.01.2025.

 

1 Intr. pron. ‘Provare piacere di una cosa o a fare una cosa’.

– «A l’uns riens n’adelite que l’autres s’en aïr. », L’Entrée d’Espagne, secondo quarto XIV sec., Padova, 13702.

– «Fil sui a un riche quens, et, se il t’adelite | De savoir por qoi sui en maison si contrite | E por qoi je ai feite a faiz ma vie aflite, | Entand e met en ovre, se avrais gran merite | Car le queison de l’ovre non est mie petite.», L’Entrée d’Espagne, secondo quarto XIV sec., Padova, 14800.

 

Go to top of the page keyboard_arrow_up